#1 Erica "Deszczowy poranek"

                Spojrzałam za okno. Padało. Nie ma się co dziwić, w końcu to Londyn. Za oknem przemknęło kilka aut. Jakaś pani w eleganckiej garsonce i niewysokich szpilkach właśnie wpadła w kałużę. Zdenerwowana, szybko poprawiła dłońmi swój nienagannie schludny strój, po czym z pośpiechem ruszyła dalej.

                -Wiatr, deszcz, chmury – najlepsza pogoda na wyjście na dwór! – pomyślałam, wpatrując się w cząstkę ludzkiego społeczeństwa, które w 99% było niezadowolone z pogody. Byłam tym jednym procentem, dziewczyną kochającą deszcz. To mnie właśnie wyróżniało ze wszystkich panienek smażących się w słońcu i upale. One mówiły - „Oh, jakie piękne słoneczko, lecimy na plażę się poopalać!”, ja - „I znów nudy…”. Co prawda lubię promienie słoneczne i ciepło, ale zdecydowanie wolę deszcz. Ma w sobie więcej rzeczy do przemyślenia. Można wtedy usiąść na ganku, porobić zdjęcia, po prostu zastanowić się nad żywotem homo sapiens, a jak trafi się okazja, czyli dom bez rodziców – poskakać po kałużach i wrócić do domu cała zabłocona. Później zazwyczaj i tak wszyscy domyślali się co wyrabiałam. Najpierw były tygodniowe szlabany, ale po czasie moja rodzinka stwierdziła, że to nic nie daje, bo przy najbliższej okazji znów wychodziłam na dwór popluskać się w kałużach.

                Puk! Puk! Jakaś grupka chłopaków stuknęła w okno, a ja zamyślona wyrwałam się jak z głębokiego snu. Z wesołymi uśmieszkami wymienili parę zdań zapewne na mój temat. Zadowoleni powędrowali niewątpliwie na swoje „dresiarskie” spotkanie. Kto by nie chciał tam się teraz znaleźć?

- Wszyscy już lecimy! – odpowiedziałam sobie z ironią.

                Usiadłam na łóżku zgarbiona, spoglądając w podłogę. Przez pokój przemknęła Glisse. Glisse – moja kotka. Niebieska, brytyjska (jak na patriotkę przystało) Lukrecja. Niezły skrót z Lukrecji na Glisse. Wszystko wzięło się z mojego zamiłowania do języka francuskiego, w którym to Lukrecja staje się Réglisse, a żeby kot zrozumiał trzeba było wymyślić jakiś skrót. Dość skomplikowane, ale ważne, że mam jak na nią wołać, gdy dosypuję jedzenie do miski. Nie żyje w miłych relacjach ze swoim rodzeństwem. Omijają się szerokim łukiem, nigdy nie znajdę ich razem w pomieszczeniu, chociaż żyją w jednym domu. Zapewne jest to spowodowane różnicami charakteru właścicielek obu kotów, tylko różnica jest taka, że my się tolerujemy i często ze sobą rozmawiamy.

                Zza drzwi usłyszałam głośne wołanie:

- Erica! Chodź tutaj na chwilę! – moje odbicie lustrzane mnie wzywało, a wnioskowałam z tonu głosu, że to coś poważnego (jak np. bluzka morska czy turkusowa). Zaśmiałam się pod nosem.

- Erica! – usłyszałam ponownie. Morska czy turkusowa, trzeba pomóc. – Erica! Chyba chciałabyś wyjść na czas?!

Podniosłam zdumiona głowę, zmarszczyłam brwi. Odnalazłam wzrokiem telefon. Nie, nie… Wpół do dziewiątej! Kompletnie zapomniałam!

- Już biegnę! Poczekaj chwilę! – krzyknęłam otwierając drzwi. Ściągnęłam z wieszaka kurtkę przeciwdeszczową, złapałam swój ukochany, dżinsowy plecak i szybkim krokiem wyszłam z pokoju, zamykając mój cichy, zmysłowy kącik.

***

Londyn, zabiegany przez ważnych biznesmenów, oblegany przez turystów. Czerwone budki telefoniczne, czerwone, dwupiętrowe autobusy. Często pada, często rzeka podlewa okoliczne miasteczka. Mówimy po angielsku, naszą królową jest… nasz umysł? Czerwone autobusy, deszcz, turyści – wszystko może zniknąć – ot tak! Wystarczy jeden nieudany krok, jedno źle wypowiedziane zaklęcie, jedne słowo – magia. Codziennie obudzi nas słońce, autobusy będą niebieskie, rzeka będzie miała wały przeciwpowodziowe, będziemy pod czyimś panowaniem. Zmiany nie koniecznie muszą być na lepsze…

_________________________________________________________________________________________________
Mam nadzieję, że pierwsze spotkanie z Ericą Wam się spodobało. Jest nieco tajemniczo i nie dowiedzieliście się od razu wszystkiego, a o to mi właśnie chodziło :) Czekam na Wasze opinie w komentarzach i będę wdzięczna za wszelkie pomysłu dotyczące następnych rozdziałów.