#4 Agnes "Fioletowy stwór"

               Gdy tylko przeszłam przez drzwi zamurowało mnie. Wszystko się zmieniło.

- Przepraszam? Jak mam znaleźć taki korytarz…

- Śpieszę się – przerwała mi rudowłosa kobieta i żwawym krokiem oddaliła się.

               Westchnęłam. Byłam niesamowicie głodna, jednak dziwnie było pytać mi o kuchnię. Po chwili jakiś wewnętrzny głos podpowiedział mi, abym skierowała się ku drzwiom po lewej stronie. Tak więc zrobiłam. Wchodząc tam czułam się dosyć niepewnie, ale gdy weszłam do środka zobaczyłam swoją własną kuchnię! Lodówka jak zwykle stała na swoim miejscu, kuchenka, mikrofalówka… Idealnie! Zajrzałam do lodówki z nadzieją, że w środku znajdzie się ostatnio kupiony jogurt lub cokolwiek zjadliwego bez żadnego wysiłku. Ale zastała mnie przykra niespodzianka. W środku nie było żadnych półek, nie wspominając o jedzeniu. Siedział tam tylko fioletowy, niewielkich rozmiarów stwór, który śmiał mi się prosto w twarz.

- Co to ma znaczyć?! Co ty w ogóle robisz w mojej kuchni?! – krzyczałam.

Stwór przestał się śmiać. Spojrzał na mnie przymrużając swoje zielone oczy, które przypominały mi odrobinę oczy Erici.

- To nie jest twoja kuchnia.

Na to nie mogłam mu nic odpowiedzieć. Po prostu zabrakło mi argumentów.

- Brakuje ci argumentów? – zapytał.

- Raczej mi się to nie zdarza – uśmiechnęłam się, na co on ponownie zarechotał. Nie wiedziałam co on widzi w tym zabawnego, ale byłam zbyt zszokowana, by kolejny raz się odezwać. Nie wiedziałam co mam robić, więc odwróciłam się do drzwi.

- Zaczekaj! – Stwór wyszedł z lodówki i podszedł do mnie. Dopiero wtedy zauważyłam jaką nieprzyjemną ma „twarz”. Była szeroka i pomarszczona, nos garbaty, a usta wyglądały jak narysowane starą czerwoną kredką. Mimo to, w jego oczach dostrzegało się coś pięknego, uroczego. – Co się tak gapisz?

- Masz… bardzo… ładne rzęsy – powiedziałam, tak jakbym sama chciała się do tego przekonać, jednak po chwili zdałam sobie sprawę, że taki stwór może nie mieć rzęs. Cóż, moje obawy spełniły się tylko w połowie. Na jednym oku miał rzęsy, ale na drugim już ich nie posiadał. – Dlaczego miałam zaczekać? – zmieniłam temat.

- Przypominasz mi kogoś. Masz może siostrę?

- Owszem. Siostrę bliźniaczkę – Ericę.

Stwór wydał z siebie dźwięk, który brzmiał podobnie do charknięcia.

- To wiele wyjaśnia – oznajmił.

- Ale co takiego wyjaśnia?! Powoli zaczynasz mnie irytować.

- Wielu czarowników twierdzi, że mam irytujący głos. Może jest trochę porównywalny do chrypy, ale ja tam go lubię.

- To naprawdę wspaniałe – przewróciłam oczami. – Powiesz mi wreszcie o co chodzi?!

               Na odpowiedź musiał długo czekać, więc zaczęłam rozmyślać o tym całym świecie. Co teraz będzie z moją normalną szkołą? Z przyjaciółmi? Czy będę mieć czas dla siebie? Czy w ogóle będę mieć czas na spanie?!

- No dobra. Czas na wyjaśnienia. Nie mogę ci, niestety, powiedzieć wszystkiego. Złożyłem przysięgę i muszę was schronić. Ciebie i twoją siostrę, rzecz jasna. Im mniej wiecie, tym lepiej. Tak naprawdę to zastanawiam się jakim cudem jeszcze żyjecie.

- Normalnie nie potrafię w to uwierzyć. Jakiś fioletowy stwór, którego imienia nawet nie znam, próbuje mi wmówić, że powinnam już dawno nie żyć! – krzyknęłam i z trzaskiem drzwi wybiegłam z pomieszczenia.

________________________________________________________________________________

Przepraszam Was za te przerwy między wierszami, ale niestety kiedy je likwiduję wszystko przeskakuje do innej linijki i robi się wielki bałagan. Mam nadzieję, że z kropkami wszystko w porządku, bo w ostatnim rozdziale robiłam trochę błędów, ale na początku pisałam poprawnie, dopiero potem coś namieszałam, więc bardzo Was przepraszam (znowu :P). Ciągle przesadzam z dialogami i ciężko idą mi opisy, dlatego, że nie ustalamy z Olą szczegółów i nie wiem czy ja mam zrobić opis, czy Ola zrobi... To tyle, czekajcie na dalsze przygody Agnes i Erici! :) :>